Δευτέρα, Μαρτίου 31, 2014

Επτά εβδομάδες χωρίς το Τάκι


Δεν θυμόμουν πότε τράβηξα αυτή τη φωτογραφία - αλλά οι ψηφιακές μηχανές έχουν μνήμη. Ήταν Πρωτοχρονιά του 2013.

Και εμείς έχουμε μνήμη. Και είναι αδύνατο να τον ξεχάσουμε.

Το βλέμμα του δείχνει κάτι σαν νοσταλγία.

Το ελαφρό φλου της εικόνας δείχνει απόσταση.

Απόσταση.


........

Πέμπτη, Μαρτίου 27, 2014

Αχ, βρε Μανώλη...


Εδώ και αρκετό καιρό είχα γράψει στο site μου ένα κείμενο που αναγκάζομαι σήμερα να επαναλάβω – γιατί εκφράζει ακριβώς ότι θέλω να πω. Το παραθέτω:

Πριν 120 χρόνια ο μακρινός πρόγονός μου Εμμανουήλ Ροΐδης έγραφε:

«Ο τίτλος διορθωτού του ρωμαίικου κατήντησε να αμιλλάται κατά την γελοιότητα προς τον του τετραγωνισμού του κύκλου».

Με άλλα λόγια: Διορθωτής του ρωμαίικου = ψώνιο. Διότι όπως ο κύκλος δεν τετραγωνίζεται, έτσι και το ρωμαίικο δεν διορθώνεται. Και ο Ροΐδης συνέχιζε:

«Τούτον (δηλ. τον τίτλο) φοβούμενοι, περιορίσθημεν ήδη από ετών να λέγομεν εις τους αναγνώστας μας παραμύθια περί γάτων, σκύλων, αλόγων και περί Συριανών συζύγων».

Πραγματικά τα τελευταία χρόνια ο Ροΐδης έγραφε μόνο διηγήματα. Συγκινητικά, με ήρωες ζώα που θυσιάζονταν για χάρη ανθρώπων. Ζώα με αισθήματα, τέτοια που οι άνθρωποι δεν του είχαν ποτέ χαρίσει.

Έτσι καταλήγει: «Εξ όσων ηυτύχησα ή εδυστύχησα να γνωρίσω είμαι, πιστεύω, ο μόνος άνθρωπος όστις, αν τον ωνόμαζον ζώον, δεν θα εθεώρει τούτο ως προσβολήν».















Πού τον θυμήθηκα; Μα γιατί κι εγώ βρέθηκα τα τελευταία χρόνια να υποδύομαι τον διορθωτή του ρωμαίικου και πέρα από το ότι δεν τετραγώνισα τον κύκλο, εισέπραξα τόσες ύβρεις και τόσες παρεξηγήσεις που έχω απόθεμα για τρεις ζωές.

Επειδή όμως δεν έχω πολλές ζωές (θα ήθελα και μία για μένα) και αυτή που έχω, η μοναδική, οσονούπω τελειώνει, αποφάσισα να …επιστρέψω στη λογοτεχνία.

Διαβάζοντας ωστόσο πάλι τον Ροΐδη μου πέρασε η κατάθλιψη. Διότι, όπως γράφει ο ίδιος:  «…τὰ δημοσιογραφικὰ ὄργανα τῆς ἀγέλης τὸν ὠνόμασαν ἐν συναυλίᾳ ἀσεβῆ, ἄπατριν, χριστομάχον, προδότην, φατριαστὴν καὶ κακοήθη».

«Ο περισσότερον των Ελλήνων συγγραφέων υβρισθείς» είπε γι αυτόν ο Παλαμάς.

Ε, λοιπόν έχω ελπίδες…

Υ. Γ. Αφού είχα γράψει αυτό το κείμενο είδα την ανακοίνωση της Ειδικής Συνοδικής Επιτροπής Πολιτιστικής Ταυτότητος. Αξιώθηκα την τιμή του Ροΐδη και του Καζαντζάκη: να με επιτιμήσει η Ιερά Σύνοδος. Μου μένει τώρα και η τιμή του Λασκαράτου...


Σάββατο, Μαρτίου 08, 2014

Η Νέα "Δυστυχία"


Επανήλθε.

























32η έκδοση. Από το 1975 ανατυπώνεται συνέχεια. Κυκλοφορεί παγκόσμια σε 8 γλώσσες.

«Ένα βιβλίο μυθικό».  
Mercedes Arancibia, “Periodistas en Espagnol”, Ισπανία

«Ένας Φειδίας του ύφους!»
Christophe Ono-Di-Bio, “Le Point”, Γαλλία

«Μία αποκάλυψη!»
Norbert Mayer, “Die Presse”, Γερμανία

«Οι διάσημοι αφορισμοί του Δήμου… έχουν αποκτήσει κύρος θεσμού».
Manuel Gogos, „Neue Zürcher Zeitung“, Ελβετία

«Η μεγαλύτερη δυστυχία του Δήμου είναι ότι αυτόν, τον ένθερμο πατριώτη, δεν τον  άκουσε κανείς».
Berthold Seewald, “Die Welt”, Γερμανία

«…ένας προικισμένος άνθρωπος, έξυπνος, παρατηρητικός, σπινθηροβόλος».
Αλέξανδρος Κοτζιάς, “Καθημερινή”

«…έχει γίνει κλασικό. Πικρό κείμενο αυτογνωσίας, έθεσε με τον δικό του σαρκαστικό τρόπο το θέμα της νεοελληνικής ταυτότητας. [] Ένα πραγματικά πατριωτικό βιβλίο».
Αλέξανδρος Στεργιόπουλος, “Ελευθεροτυπία, Βιβλιοθήκη”

«Ο εξυπνότερος συγγραφέας μας μετά τον Ροΐδη;»
Γ. Π. Σαββίδης, “Τα Νέα”

«…είναι από τα βιβλία εκείνα που σου δίνουν το αντιφατικό συναίσθημα μιας θλιβερής ικανοποίησης: ικανοποίησης γιατί είναι ένα βιβλίο γραμμένο με τέχνη, που προσφέρει αναγνωστική ευχαρίστηση. Θλιβερής, γιατί το περιεχόμενο του κάθε άλλο μπορεί παρά να ευχαριστεί. [] …τριάντα οκτώ χρόνια μετά την έκδοσή του, παραμένει, δυστυχώς, επίκαιρο».
Νάσος Βαγενάς, «Νέα Ευθύνη».
































Μετά από παρουσία σε δεκάδες χώρες το βιβλίο επανεκδίδεται στην πατρίδα του, συμπληρωμένο με ένα επίμετρο. Κάτω από το επίμετρο δημοσιεύεται το εξής κείμενο:
Την Τετάρτη 10 Σεπτεμβρίου 2013, η εφημερίδα ΤΑ ΝΕΑ κυκλοφόρησε με κύριο πρωτοσέλιδο τον τίτλο αυτού του βιβλίου. Αιτιολογώντας την επιλογή της, η σύνταξη της εφημερίδας έγραψε την επόμενη μέρα:
«Θεωρήσαμε αυτονόητο ότι δεν χρειαζόταν καμία διευκρίνιση ο τίτλος του χθεσινού πρωτοσέλιδου των ΝΕΩΝ:  Η δυστυχία του να είσαι Έλληνας. Στηρίχθηκε στο πιο διάσημο βιβλίο του Νίκου Δήμου , που πρωτοκυκλοφόρησε το 1975 και, έκτοτε, ανατυπώνεται συνεχώς, έχοντας ως σήμερα πουλήσει περισσότερα από 100.000 αντίτυπα. Ένα βιβλίο με στοχαστικούς αφορισμούς που, λιτά και λακωνικά, περιγράφει και κρίνει τα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά της ελληνικής πραγματικότητας – τα χαρακτηριστικά της που θεωρήθηκαν ελληνικός εξαιρετισμός και που, σε γενικές γραμμές, οδήγησαν την χώρα στην κρίση, στην ύφεση και στο χείλος της κατάρρευσης». 

Δευτέρα, Μαρτίου 03, 2014

Κρίμα τις ακριβές μηχανές!

Εμείς, οι παλιοί εραστές της καλής φωτογραφίας, που πηγαίναμε σαφάρι φορτωμένοι τσάντες με φακούς, σώματα και σύνεργα (οκτώ κιλά βάραινε η τσάντα μου κάποτε που την ζύγισα) έχουμε μείνει άναυδοι από τις επιδόσεις κάτι αστείων εργαλείων που δεν είναι καν μηχανές αλλά τηλέφωνα, με σαράντα διάφορες άλλες χρήσεις. Βλέπουμε τα ακριβά μας σύνεργα να απαξιώνονται από εμάς τους ίδιους.

Και για του λόγου το αληθές: μερικές φωτογραφίες που τράβηξα τους τελευταίους μήνες με ένα 
έξυπνο κινητό. Δεν έχει σημασία η μάρκα: όλα τα κορυφαία κινητά βγάζουν πια καλές φωτογραφίες. Samsung, iPhone, Nokia Lumia, HTC, Sony, LG, κι όσα δεν θυμάμαι...







Αναρωτιέμαι τι θα είχα τραβήξει με μία κλασική DSLR και με ρυθμίσεις στο χέρι... Οι κατασκευαστές κινητών μας ξεφτίλισαν όλους...