Τρίτη, Μαΐου 31, 2016

Αγανάκτηση!

Αποκαλέστε με Γερμανοτσολιά, Προτεστάντη, Δυτικόφιλο, Ευρωλιγούρη, Ανθέλληνα – και ότι άλλο χειρότερο σας έρθει στο νου – αλλά μέχρι την τελευταία μου πνοή εγώ θα διαμαρτύρομαι ότι αυτή η χώρα δεν ανήκει ούτε στον Δυτικό, ούτε στον Ανατολικό ούτε σε κανένα πολιτισμό.
         
     -   Αυτή η χώρα που δεν μπορεί να διαχειριστεί τα σκουπίδια της (στην Ελλάδα ταξιδεύεις από χωματερή σε χωματερή).

     -  Αυτή η χώρα που δεν μπορεί να εφαρμόσει ένα Κώδικα Οδικής Κυκλοφορίας (και οι μισοί οδηγοί παραβιάζουν το κόκκινο).

      -   Αυτή η χώρα όπου δεν μπορεί να πας κάπου χωρίς να εισπνεύσεις καρκίνο. (Ακόμα και οι Τούρκοι εφαρμόσανε αυστηρά τον νόμο για το παθητικό κάπνισμα).

Η φωτογραφία του Πολλάκη που καπνίζει κάτω από το Εθνόσημο, την επιγραφή "Υπουργείο ΥΓΕΙΑΣ", στην αίθουσα συσκέψεων του υπουργείου – αυτός, γιατρός, υφυπουργός υγείας, τα λέει όλα.

Είσαι κύριε τόσο θεριακλής που δεν αντέχεις ούτε πέντε λεπτά χωρίς τσιγάρο; Πήγαινε στο παρασκήνιο και κάπνισε. Αλλά αυτή η επιδεικτική κίνηση σημαίνει: έχω χεσμένο και τον νόμο, και το αξιωμά μου, και την ιατρική επιστήμη, και τον όρκο του Ιπποκράτη, και το κοινό που με βλέπει.

Αν  υπήρχε κάποια τσίπα στην κυβέρνηση, θα τον είχαν αυτόματα παραιτήσει. Αλλά ποιος έχασε την τσίπα για να την βρούνε αυτοί;

Υ. Γ.  Σήμερα είναι η παγκόσμια ημέρα κατά του καπνίσματος...

Κυριακή, Μαΐου 29, 2016

Οι αστρονόμοι του Πάρνωνα

Το νεφέλωμα "της καρδιάς και της ψυχής" στον αστερισμό της  Κασσιόπης φωτογραφημένο από τον Πάρνωνα (Δημήτρης Πλατύς)

Υπάρχει πιο ωραία, πιο αγνή και ποιητική ερασιτεχνική ενασχόληση από το να παρατηρείς το στερέωμα; Να παρακολουθείς, να εντοπίζεις και να φωτογραφίζεις αστερισμούς, νεφελώματα και γαλαξίες; Να χάνεσαι στην απεραντοσύνη του σύμπαντος, βλέποντας την ορθή κλίμακα της παρουσίας μας μέσα στο άπειρο;

Ερασιτέχνες αστρονόμοι στην Ελλάδα; Ναι - και είναι πολύ περισσότεροι από όσους θα μπορούσα να φανταστώ. Έτυχε να με καλέσουν δύο σύλλογοι: η Αστρονομική Ένωση Σπάρτης «Διός Κούροι» και η Αστρονομική Εταιρία Πάτρας «Ωρίων». Οργάνωσαν τις «Ημέρες Ορθολογισμού» αποδεικνύοντας ότι πέρα από την παρατήρηση των άστρων, ενδιαφέρονται για όλόκληρο τον χώρο και την μέθοδο των επιστημών.

Άραγε να υπάρχουν παρόμοιοι επιστημονικοί σύλλογοι στην Αθήνα; Προφανώς ναι  – αν και δεν έχω ακούσει κάτι γι αυτούς. 

Αλλά η ιδέα πως στην παραμελημένη (και συχνά περιφρονημένη…) «περιφέρεια», άνθρωποι ξοδεύουν χρόνο και χρήματα για τόσο υψηλούς (κυριολεκτικά) στόχους, με συγκινεί αφάνταστα. 

Είδα και δείγματα της δραστηριότητάς τους, που σας μεταφέρω και εδώ. Το «Αστρονομικό Ημερολόγιο» που εξέδωσε φέτος η Ένωση Σπάρτης περιέχει φωτογραφική δουλειά των μελών της που εντυπωσιάζει με το επίπεδό της. Από εκεί έμαθα ότι ο Πάρνωνας θωρείται ως ιδανικό παρατηρητήριο για το στερέωμα. Όπως γράφει το ημερολόγιο: «Σχεδόν 15 χρόνια τώρα, κάθε νέα Σελήνη, φίλοι από όλη την Ελλάδα βρίσκονται κάτω από τον σκοτεινό ουρανό του Πάρνωνα για να παρατηρήσουν και να φωτογραφίσουν μεγάλα νεφελώματα, γαλαξίες, αστικά σμήνη και άλλα».

Πάρνωνας εν δράσει. (Γιώργος Σταματούκος)






Όταν πρωτοπήρα ένα email από την «Αστρονομική Ένωση Σπάρτης», παραξενεύτηκα και χαμογέλασα. Τώρα τους αντιμετωπίζω με θαυμασμό και σεβασμό. Πόσοι πια έχουν όραμα στη ζωή;

Να και μερικά πράγματα που ξεπερνάνε την μιζέρια των ημερών και δίνουν ανακούφιση και ελπίδα. Η απεραντοσύνη του σύμπαντος είναι μεγάλο αντίβαρο για την μικρότητα των ανθρώπων.


Όσοι θέλουν περισσότερες πληροφορίες: http://www.orionas.gr/ και www.spartastronomy.gr

Τετάρτη, Μαΐου 25, 2016

Τέσσερις και ένας αρχηγοί κρατών.




Δύο αρχηγοί κράτους μας έχουν επισκεφθεί φέτος. Ο τρίτος ο καλύτερος έρχεται μεθαύριο και μοιάζει πολύ με τους άλλους.

Ο πρώτος αρχηγός κράτους ήταν το «Άγιον Φώς».

Ο δεύτερος ήταν η Παναγία Σουμελά. (Αυτή δεν ήταν ως τώρα αρχηγός κράτους όπως το Άγιο Φως, η Αγία Ζώνη και το Άξιον Εστί. Προήχθη όμως εσχάτως, μερίμνη του κυρίου Υπουργού Εθνικής Αμύνης).

Πέντε αρχηγούς κρατών έχουμε στην Ελλάδα - μόνο ένας είναι άνθρωπος - ο Προκόπης.

Ο επόμενος που θα μας επισκεφθεί είναι ο Βλαντιμίρ Πούτιν. Είναι κι αυτός εικόνισμα στις καρδιές πολλών Ελλήνων. Με τα άλλα εικονίσματα μοιράζεται την ιδιότητα ότι παρόλο που εμείς τον λατρεύουμε, δεν έχει ποτέ του κάνει κάτι καλό για μας. Κοινώς, μας έχει γραμμένους.

Γενικώς με τα εικονίσματα έχουμε μία περίεργη σχέση. Τα κρεμάμε στο εικονοστάσι τα φωτίζουμε με καντήλια, τους ανάβουμε κεριά και λαμπάδες και τους κρεμάμε τάματα. Όταν πρωτοείδα την Παναγία της Τήνου, στραβώθηκα. Όχι από την μεταφυσική της λάμψη, αλλά από τα δεκάδες διαμάντια, σμαράγδια, ζαφείρια, χρυσάφια, ασήμια, πλατίνες, που την σκέπαζαν. Εδώ που τα λέμε, η λέξη «πρωτοείδα» είναι λάθος. Διότι δεν την είδα καθόλου. Δεν φαινόταν κάτω από τα βαρύτιμα τάματα.

Η ευσεβής αυτοκράτειρα Ειρήνη η Αθηναία, που επανέφερε τις εικόνες μετά την Εικονομαχία (παρεμπιπτόντως τύφλωσε το γιό της και εξολόθρευσε μερικές δεκάδες χιλιάδες εικονομάχους) τις αποκαλούσε «τα καλά μου νινία». Δηλαδή τα παιδάκια μου.

Ξέρω ανθρώπους που δεν είναι καν πιστοί χριστιανοί, που δεν τηρούν καθόλου τις διδασκαλίες και τα κηρύγματα της εκκλησίας – αλλά λατρεύουν τις εικόνες. Όχι αισθητικά – για την βυζαντινή τους τέχνη – αλλά καθαρά ειδωλολατρικά. Προσεύχονται σε αυτές, τις προσκυνάνε και περιμένουν την βοήθειά τους.

Κάποιος ρωτούσε προχθές ποιανού κράτους είναι αρχηγός η Παναγία Σουμελά. (Μεγάλη η χάρη της!). Μα προφανώς του κράτους των εικονολατρών. Είναι χιλιάδες, ξέρετε. Και την αφελή (και συχνά ειλικρινή) τους πίστη εκμεταλλεύονται ασύστολα όλοι οι πολιτικοί καιροσκόποι.


Αφού και ο Πούτιν θα προσκυνήσει στο Άγιον Όρος. Και ο άθεος (κατά δήλωσίν του) Τσίπρας είχε μοναχικό «τετ α τετ» με το Άξιον Εστί.

Δευτέρα, Μαΐου 23, 2016

Όταν χτυπάει ο κεραυνός


Ο μεγάλος άγγλος συγγραφέας Τζων Φάουλς, εραστής της παλαιάς και της νέας Ελλάδας, είχε κάποτε γράψει πως η ζωή του ανθρώπου ορίζεται από τρεις παράγοντες. Τους είχε ονομάσει στα αγγλικά με ελληνικά ονόματα: sideros, keravnos, elefteria.

O «σίδηρος» είναι η αναγκαιότητα στη οποία υπαγόμαστε. Ο χρόνος, η φθορά, τα όρια του κορμιού και του πνεύματος, ο θάνατος. Όταν επαναστατούμε ενάντια στην σιδερένια νομοτέλεια, τότε κινούμαστε προς την «ελευθερία». Προσπαθούμε να ξεπεράσουμε τα όριά μας. Γράφει: «για μας τους ανθρώπους, ο σίδηρος είναι στην σκιά – η ελευθερία στο φως».

Και ο «κεραυνός»; Είναι το τυχαίο, το απρόβλεπτο, αυτό που ξεπερνάει τους νόμους της αναγκαιότητας αλλά και των πιθανοτήτων. Αυτό που εμφανίζεται στο κέρδος του τζακ ποτ, ή στο τροχαίο ατύχημα, στον σεισμό, ή τον αιφνίδιο θάνατο. Μπορούμε πολλά να προβλέψουμε με βάση τη γνώση και την πείρα μας – αλλά ξαφνικά κάτι απροσδόκητο ανατρέπει τα πάντα.

Γιατί τα γράφω αυτά; Από αμηχανία. Γιατί προχθές, ακριβώς δίπλα μου, χτύπησε ο κεραυνός και με έχει αφήσει άφωνο. Κάθομαι μπροστά στο πληκτρολόγιο με το κεφάλι εντελώς άδειο. Όποιο θέμα κι αν σκεφθώ να σχολιάσω, μου φαίνεται ανύπαρκτο. 

Ζούμε – και ευτυχώς – σαν να μην υπήρχε ο κεραυνός. Ξυπνάμε το πρωί και καταστρώνουμε τα σχέδιά μας για την μέρα, σαν να ήταν δεδομένο πως όλα θα κυλήσουν ομαλά. Παίρνουμε το καράβι – σαν τους επιβάτες του Τιτανικού – και σχεδιάζουμε τι θα κάνουμε μόλις φτάσουμε. Χωρίς να σκεφτούμε πως είναι ενδεχόμενο να μην φτάσουμε ποτέ.

Κι όταν δίπλα μας χτυπήσει ο κεραυνός, όταν μας αγγίξει η μυρωδιά του καμένου, η αίσθηση του τίποτα – τότε μουδιάζουμε και αδειάζουμε. Τι να γράψω τώρα για την κυβέρνηση, τα διαπλεκόμενα, τις ταυτότητες; Όλη η επικαιρότητα, όλο το Δελτίο των Οκτώ περνάει μπροστά στα μάτια μου σαν παραλήρημα παρανοϊκού.

Ζούμε την ζωή μας πάνω σε μία λεπτή κρούστα πάγου. Κάθε τόσο σπάει και κάποιοι χάνονται. Μακάριοι όσοι πιστεύουν ότι κάτω από τον πάγο είναι ο Παράδεισος. Αλλά ακόμα κι αυτοί βουβαίνονται, όταν χτυπάει ο κεραυνός.


Υ. Γ. Ξέθαψα αυτό το κείμενο του 2000 γιατί προχθές, πολύ στενή φίλη μας, μόλις και επέζησε από απίθανο δύστύχημα. Είναι πολυτραυματίας, υφίσταται αλλεπάληλες επεμβάσεις και θα χρειασθεί μήνες για να συνέλθει - όσο συνέλθει. Στην φωτογραφία βλέπετε τον τόπο του δυστυχήματος. Το ταξί  ντεραπάρησε, έριξε τον στύλο, ανετράπη, καβάλησε το διαχωριστικό ξυλώνοντας τα φυτά και προσγειώθηκε επάνω στη μηχανή. Αμέριμνη, επάνω στη μηχανή, ήταν η φίλη μας...

Σάββατο, Μαΐου 21, 2016

Το υποθηκευμένο ακίνητο «Πατρίς»

Ο κόφτης όπως τον οραματίστηκε πριν 10 χρόνια ο Διαμαντής Αϊδίνης

Μερικά νούμερα - γυμνά:

Το 2009 οι πρωτογενείς δαπάνες του Δημοσίου (το κόστος του κράτους) έφτασαν τα 57,98 δισεκατομμύρια. Το 2003 ήταν τα μισά: 30, 46 δις.

Το δημόσιο χρέος ανέβηκε από 184,51 δις το τέλος του 2004, σε 297,92 δις το 2009.

Στο ίδιο διάστημα οι δημόσιες δαπάνες από 47% του ΑΕΠ έφτασαν στο 54% - ενώ τα δημόσια έσοδα έπεσαν στο 38%. Η διαφορά εσόδων εξόδων από τέσσερις μονάδες ανέβηκε στις δέκα έξη.

Στα πεντέμισι αυτά χρόνια ο αρμόδιος τότε υπουργός Προκόπης Παυλόπουλος έκανε 865.132 διορισμούς (το 60% εκτός ΑΣΕΠ). Το μισθολογικό κόστος του Δημοσίου αυξήθηκε 117% στην Ελλάδα (έναντι 40% στην Ε.Ε. και 17% στη Γερμανία).

Τέτοια νούμερα και άλλα ανάλογα απαριθμώ στους ξένους δημοσιογράφους όταν με ρωτάνε γιατί και πώς χρεοκοπήσαμε.

Είμαστε σαν κάτι παιδιά με άσωτους γονείς και τζογαδόρους θείους, που καλούνται τώρα να πληρώσουν τα χρέη της οικογένειας και να σώσουν το υποθηκευμένο ακίνητο «Πατρίς».
       
      -  Μα δεν πληρώνουμε τώρα έξη χρόνια; Θα ρωτήσει δίκαια ο πολίτης.

Πληρώναμε, ίσα ίσα για να μην χρεοκοπήσουμε. Έξοδα όμως δεν περιορίσαμε και κυρίως μεταρρυθμίσεις δεν κάναμε. Αχ! Αυτές οι μεταρρυθμίσεις! Διαβάζω σε ένα γράμμα του Πέτρου Δούκα, υφυπουργού του Στέφανου Μάνου – τι φοβερό εσωκομματικό πόλεμο υπέστη ο Μάνος το 90-93, για να μην κάνει μεταρρυθμίσεις.

Κι εκεί που κάπως κακομοίρικα ψευτο-ισορροπούσαμε στο τέλος του 2014, ήρθε η «πρώτη φορά Αριστερά» και μας έδωσε τη χαριστική βολή. Μας χρέωσε και άλλα 86 δις, που μας κόστισε η γενναία διαπραγμάτευση Βαρουφάκη (κατά προχθεσινή δήλωση Στουρνάρα).

Και τώρα ο κόφτης.

Πού σε πονάει και πού σε κόφτει!

Ίλιγγος με πιάνει όταν υπολογίζω ότι θα πληρώσω υπερδιπλάσιο ΕΝΦΙΑ (εκεί που θα τον καταργούσαν!) και πως οι νέοι φόροι θα με επιβαρύνουν τουλάχιστον 30% επάνω. Πού θα τα βρω;

Όχι, δεν μας βούλιαξαν διεθνείς συνωμοσίες, κακόβουλοι ξένοι γραφειοκράτες, εχθρικοί τραπεζίτες. Μας βούλιαξαν δικοί μας άνθρωποι, ανίκανοι, σπάταλοι, επιπόλαιοι, που τους ψηφίσαμε και τους ξαναψηφίσαμε!


Είμαστε άξιοι της τύχης μας!

Τετάρτη, Μαΐου 18, 2016

Το κρυφό σώμα


Το έχω ζήσει αυτό το πράγμα. Να γνωρίζεις έναν άνθρωπο, να κάνεις παρέα, να σχηματίσεις μία εικόνα γι αυτόν – και ξαφνικά να συμβεί κάτι και να τα ανατρέψει όλα.

Όχι ένα γεγονός – όχι μία συμπεριφορά. Αλλά μία αποκάλυψη. Π. χ. να τον δεις γυμνό – ή, έστω, με μαγιό. Και να αλλάξεις εντελώς εικόνα. Για το καλύτερο ή για το χειρότερο.

Μου έχει συμβεί δυο-τρεις φορές. Η μία, πολύ σημαντική. 

Αλλά αυτή τη φορά θα πάρω ένα παράδειγμα. Μία ηθοποιό, φαντάζομαι γνωστή στους περισσότερους, πολύ καλή, βραβευμένη με Όσκαρ και πολλές άλλες διακρίσεις. Την Έλεν Μίρεν.

Την θυμόμαστε κυρίως σε ρόλους ηλικιωμένων κυριών (όπως της Βασίλισσας Ελισάβετ που της έδωσε το Όσκαρ) και μεσόκοπων dames (ντάμες τις λέμε και στο δικό μας θέατρο). Είναι άλλωστε και εβδομήντα χρόνων.

Ε λοιπόν προχθές είδα αυτή τη φωτογραφία της: Και φρικάρησα!

Αυτό το αισθησιακό σώμα, ποθητό όσο λίγα νεότερα, ανήκει στην συμπαθητική εβδομηντάχρονη γριούλα της οθόνης;

Και θυμήθηκα μία παλιά φίλη μου, πεπειραμένη στα ερωτικά, που μου έλεγε: «αν δεν τον δω με μαγιό, δεν τον πηδάω. Πρέπει να μου μιλήσει το σώμα του!». 

Κι όταν την ρώτησα αν κυνηγάει σωματαράδες και μετράει «φέτες» στους κοιλιακούς, μου απάντησε πως  δεν δίνει καμία σημασία στην αθλητική μορφή, αλλά στην έκφραση του σώματος.

 Ε, κατά τη γνώμη μου και αυτό το σώμα της Λαίδης Μίρρεν, μιλάει. Είναι μάλιστα πολύ εύγλωττο. Και σκεφθείτε: η φωτογραφία είναι φετεινή - από ρεπορτάζ. Όχι σαν αυτή όπου κρατάει το Όσκαρ, που βρίσκεται δέκα χρόνια πίσω!


Να λοιπόν το μύστικό της νεότητας. Ούτε λιποαναρροφήσεις ούτε τραβήγματα: ζωντάνια!


Ημέρες Ορθολογισμού



























Για όσους ενδιαφέρονται:

Ο Ν. Δ. θα μιλήσει την δεύτερη Παρασκευή 27 Μαΐου, δεύτερος (και τελευταίος).

Από την αρχή θα πωλείται εκεί και το νέο του βιβλίο "Μικρό Εγχειρίδιο Ορθολογισμού" που κυκλοφορεί αύριο.

Επίσης κυκλοφορεί το νέο τεύχος του περιοδικού "Δέντρο" που περιέχει μικρό (18 σελίδες) αφιέρωμα στον υποφαινόμενο.

Δευτέρα, Μαΐου 16, 2016

Η ΠΕΙΝΑ ΠΑΛΙ



Η φωτογραφία αυτή, που ακόμα θυμόταν ο Viennezos, με στοιχειώνει από τότε που την τράβηξα  το 1996 στην Κωνσταντινούπολη. Έχει ταξιδέψει σε όλο τον κόσμο. Εγώ ο ίδιος την έχω σχολιάσει δύο φορές μία στο blog nikosdimou το 2006 και μία στο  Protagon το 2014.

Ο πρώτος σχολιασμός ήταν επηρεασμένος από την μελέτη των θεωριών του Rawls για την δικαιότερη κοινωνία. Θα τον βρείτε εδώ: http://nikosdimou.blogspot.co.at/2006/01/blog-post_28.html

Ο δεύτερος ήταν καθαρά συναισθηματικός (ή μελοδραματικός κατά τον κ. V.) και, επειδή τα αρχεία του Protagon δεν είναι πια προσιτά, σας παραπέμπω στον δικό μου Ιστότοπο: http://ndimou.gr/el/keimena/dimosieymata/protagongr/%CE%B7-%CF%80%CE%B5%CE%AF%CE%BD%CE%B1-%CE%BA%CE%B1%CE%B9-%CE%B7-%CF%84%CF%8D%CF%88%CE%B7/

Αλλά αυτή τη φορά θα ήθελα να αναφερθώ σε ένα χθεσινό δημοσίευμα του Πάσχου Μανδραβέλη που χωρίς συναισθηματισμούς εξετάζει το θέμα του πλούτου και της φτώχιας σε παγκόσμιο πλαίσιο. Υπάρχουν καλά νέα σε αυτό το κείμενο. Γράφει: «Το 1993 σχεδόν δύο δισεκατομμύρια άνθρωποι ζούσαν κάτω από το όριο της απόλυτης φτώχειας, σήμερα ο αριθμός αυτός έχει μειωθεί στο μισό. Είναι κάτι που δεν συνέβη ποτέ στην παγκόσμια ιστορία».

Ανάλογα με το γνωστό παράδειγμα του μισογεμάτου ή μισοάδειου ποτηριού, ο ένας θα εστιάσει στην μείωση και ο άλλος στην συνέχιση της ύπαρξης ενός δισεκατομμυρίου φτωχών. Και σαφώς είναι σκάνδαλο να υπάρχουν ακόμα τόσοι πεινασμένοι. Αλλά είναι και παρήγορο ότι, για πρώτη φορά στην ιστορία, μειώνονται.

Σωστά παρατηρεί το άρθρο ότι η αρχική κατάσταση του ανθρώπου είναι η φτώχεια. Όπως όλοι οι άνθρωποι γεννιόμαστε γυμνοί έτσι και οι κοινωνίες ξεκινάνε φτωχιές.  Μετά διαφοροποιούνται και δημιουργείται ένα οικονομικό περιβάλλον.

Η φτώχεια είναι απόλυτα σχετική. Μιλάμε για το πλούσιο 1% των ανθρώπων (σκεπτόμενοι τον Μπιλ Γκαίητς, αλλά όχι τον γείτονα μας που κερδίζει 20.000 το χρόνο). Όμως: «…ένας Έλληνας με 23.500 ευρώ ετήσιο εισόδημα εντάσσεται στο 1% των τυχερών του κόσμου. [ ] Για τα 23.500 ευρώ ετησίως ενός Έλληνα, ένας Ινδονήσιος πρέπει να δουλέψει 43 χρόνια, κατά μέσον όρο. Αυτό το ετήσιο εισόδημα αντιστοιχεί στο συνολικό εισόδημα 122 γιατρών στο Καζαχστάν. Ο εργαζόμενος του παραδείγματός μας παίρνει 12,24 ευρώ την ώρα, ενώ η μέση ωριαία αμοιβή στη Ζιμπάμπουε είναι 39 λεπτά του ευρώ».

Ζάλη σε πιάνει με αυτές τις συγκρίσεις. Ξαφνικά συνειδητοποιείς ότι η ρημαγμένη Ελλάδα με την Κρίση και το «ανθρωπιστικό πρόβλημα», εξακολουθεί να είναι μία από τις 40 πλουσιότερες χώρες στον κόσμο. Και φυσικά ότι όλοι αυτοί οι «μέσοι όροι» είναι απάτες, λόγω της ανισοκατανομής του εισοδήματος. Και η Τουρκία, όπου λιμοκτονούσε ο φτωχός Τούρκος που φωτογράφησα, είναι πλούσια με κατά κεφαλήν εισόδημα 20.000 δολάρια – αλλά αυτός δεν είχε αρκετά για ένα γιουβέτσι.

Έχουν λοιπόν δίκιο όλοι αυτοί, όπως ο Viennezos, που οραματίζονται ένα κόσμο χωρίς ανισότητες. Μόνο που κάθε απόπειρα για την οικοδόμηση ενός τέτοιου κόσμου, μέχρι σήμερα, κατέληξε σε αδιέξοδο. Για να πετύχουμε την ισότητα, χάναμε πρώτα την ελευθερία –  ακολούθως δε, και την ισότητα…

Κι άραγε ο Τούρκος στην φωτογραφία θα πεινάει αιώνια;


Υ. Γ. Ολόκληρο το άρθρο του Π. Μανδραβέλη, εδώ: http://www.kathimerini.gr/859847/opinion/epikairothta/politikh/to-ploysiotero-1


Παρασκευή, Μαΐου 13, 2016

Γράμμα στην μικρανεψιά μου




Αγαπητή Λίλη

Πριν από μερικές εβδομάδες γιορτάσαμε τα τρίτα σου γενέθλια μέσω Skype. Άλλωστε μέσω Skype, Viber και Whats Up έχουμε τις περισσότερες επαφές μας, μια και ο πατέρας σου ανήκει στους τυχερούς Έλληνες που δεν εργάζονται στην Ελλάδα.

Σου γράφω αυτό το γράμμα, που δεν μπορείς ακόμα να διαβάσεις, με μία προοπτική μέλλοντος. Είναι γραμμένο για να διαβαστεί το 2060, όταν εγώ σίγουρα δεν θα υπάρχω κι εσύ θα είσαι μία ώριμη κυρία 47 ετών.

Γιατί το 2060; Διότι, σύμφωνα με τα σημερινά δεδομένα, τότε θα έχεις πάψει να χρωστάς. Βέβαια αυτό δεν είναι πολύ σίγουρο, το δάνειο του 1897 κράτησε 103 χρόνια – μπορεί και αυτό που περιμένουμε αυτές τις μέρες, να το αποπληρώσουν τα δικά σου παιδιά.

Η χώρα της οποίας είσαι πολίτης (κατά το ήμισυ) πάντα χρωστούσε. Πριν καλά καλά  ελευθερωθεί, είχε καταχρεωθεί. Και μάλιστα ακόμα και αυτό, το πρώτο πολύτιμο δάνειο, φαγώθηκε εν μέρει από επιτήδειους. Αυτοί, στην Ελλάδα, είναι πιο μόνιμοι κι από τον Παρθενώνα.

Σου γράφω για να σου ζητήσω συγγνώμη. Λένε για μας τους Έλληνες πως ζούμε από το (ένδοξο) παρελθόν μας – αλλά η αλήθεια είναι ότι ζούμε από το μέλλον μας. Χρεώνουμε τα παιδιά μας και τα παιδιά των παιδιών μας, για να περνάμε εμείς καλά (ή και άσκημα, όπως τώρα). Κάθε γενιά αφήνει κληρονομιά ένα χρέος να το πληρώσουν οι επόμενες.


Εσύ βέβαια δεν ξέρεις τίποτα από αυτά καθώς αμέριμνη παίζεις με τα παιχνίδια σου. Αλλά ο πατέρας σου ήδη πληρώνει ΕΝΦΙΑ και άλλους φόρους, παρόλο που δεν ζει εδώ. Κι αν αποφασίσει να επιστρέψει (γιατί δυστυχώς λατρεύει αυτή τη χώρα) θα το πληρώσει πολύ ακριβά…

Τρίτη, Μαΐου 10, 2016

Ευτυχώς που είμαι άνεργος...

το φωτογράφησα στο Ναυπλιο - με εκφράζει...

Άνεργος; Και όχι μόνο αυτό…

Εδώ και χρόνια εκτός από άνεργος είμαι και ανεπάγγελτος (έχω καταθέσει στην εφορία το μπλοκάκι και τα βιβλία εσόδων και εξόδων μου…)

Κι ούτε μόνο αυτά – επί πλέον  μη συνταξιούχος. (Η μόνη τακτική δουλειά που έκανα ήταν – πριν πενήντα χρόνια – του διαφημιστή, για τους οποίους τότε δεν υπήρχε ταμείο). Ήμουν λοιπόν ο μοναδικός Έλλην υπερήλιξ που δεν φοβόταν ότι θα του κόψουν την σύνταξη.

Έτσι δεν έχω να χάσω τίποτα από το τρίτο και τέταρτο μνημόνιο. Κάτι ψείρες σε εισφορά αλληλεγγύης θα πληρώσω, για τόκους καταθέσεων , από τις οποίες και ζω.

Βέβαια οι καταθέσεις λιγοστεύουν, αφού οι τόκοι είναι πια ανύπαρκτοι και τρώω το κεφάλαιο. Εξαρτάται πόσα χρόνια θα ζήσω ακόμα – για 2-3 στριμωγμένα μου φτάνουν, μετά την πάτησα. Κόβω, κόβω, κόβω έξοδα από παντού…

Όσο για παροχές,  ως μακροχρόνια άνεργος δικαιούμαι τις ίδιες (ανύπαρκτες) που απολαμβάνουν οι εργαζόμενοι…

Όλα αυτά τα γράφω για να εκφράσω την βαθύτατη λύπη μου για σας τους νεότερους, τους εργαζόμενους – και ιδιαίτερα τους ελεύθερους επαγγελματίες.  Από σήμερα δουλεύετε για το κράτος, τον δημόσιο τομέα και τους συνταξιούχους. Για τον εαυτό σας μπορεί να μένει το ένα τρίτο των εσόδων σας. Οπότε ή μεταναστεύετε, ή φοροδιαφεύγετε – γιατί με το ένα τρίτο δεν ζείτε…  

Κι ας αποπνέει αισιοδοξία και ενθουσιασμό (επειδή τα ...καταφέραμε!) το πρόσωπο του πρωθυπουργού μας! Αυτός, σίγουρα πια, ζει σε άλλη χώρα.

Δεν θα μπω στην συζήτηση ποιος φταίει γι αυτό το κατάντημα – οι σπάταλοι Έλληνες, οι ανίκανοι πολιτικοί μας, οι σαδιστές ξένοι, το απαίσιο ΔΝΤ, ο  Σόυμπλε, ο Βαρουφάκης, οι Illuminati, οι Ρότσιλντ (ακούω ότι τελικά αυτοί φταίνε για όλα). Γεγονός είναι πως φτάσαμε σε αδιέξοδο και κολλήσαμε.

Όσο κι αν τις σκέπτομαι, οι εναλλακτικές λύσεις που προτείνουν διάφοροι – με βασικό συστατικό την έξοδο από την Ευρωζώνη – δεν με πείθουν.  Δεν έχω δει ούτε ένα σχέδιο που να μην οδηγεί σε άμεση και πλήρη καταστροφή της χώρας. Η πιο αισιόδοξη άποψη, ότι η ταλαιπωρία θα είναι προσωρινή – τρία-τέσσερα δύσκολα χρόνια και μετά ανάκαμψη – ούτε αυτή μου βγαίνει. Ίσα ίσα που φοβάμαι πως αν βουλιάξουμε θα είναι αδύνατο μετά να αναδυθούμε από το βάθος που θα έχουμε πέσει.

Φυσικά δεν ξέρω πολλά από οικονομικά – αλλά και αυτοί που ξέρουν διαφωνούν ριζικά, φάσκουν και αντιφάσκουν.


Οπότε φτιάξτε περισσότερες τρύπες στο ζωνάρι… θα τις χρειαστούμε!

Κυριακή, Μαΐου 08, 2016

Του Θωμά, η πρώτη μου γιορτή


Giovanni Batista  Piazzetta: San Tomaso
Οι γονείς μου δεν είχαν πρόβλημα με την επιλογή του ονόματος όταν έφτασε η ώρα να με βαφτίσουν. Και οι δύο παππούδες ήταν συνονόματοι. Νίκος, λοιπόν, ομοφώνως.

ο Θωμάς σε Ρωσική εικόνα
Κι έτσι γιορτάζω του Αγίου Νικολάου, μαζί με δεκάδες χιλιάδες άλλους Έλληνες και ολόκληρο το πολεμικό και εμπορικό ναυτικό. Πολύς κόσμος.

Έχω βέβαια και γενέθλια. Από την στιγμή όμως που έκανα το λάθος να τα αναφέρω σε ένα κείμενο, μαθεύτηκαν και αυτά και έτσι έχασαν την αποκλειστικότητά τους. Ας αφήσουμε που μετά τα πενήντα άρχισα να τα μισώ γιατί μου πρόσθεταν ένα χρόνο παραπάνω. Η γιορτή του γηράσκειν…

Όμως, με τα χρόνια, ξεχώρισα δύο μέρες που άρχισα να τις γιορτάζω, για δικούς μου λόγους. Η μία είναι σήμερα: η Κυριακή του Θωμά. Και η άλλη έρχεται: η 21η Ιουνίου – το θερινό ηλιοστάσιο.

Ο Θωμάς, ο σκεπτικιστής της Καινής Διαθήκης, που δεν αποδέχθηκε χωρίς πειστήρια το αδιανόητο θαύμα. Απόλυτα ανθρώπινη αντίδραση, που θα την είχαμε κι εγώ κι εσείς, αν μας έλεγαν ξαφνικά πως κάποιος γνωστός μας πέθανε και μετά αναστήθηκε. Ταυτίζομαι εντελώς μαζί του – όπως και με τον δεύτερο ληστή της Σταύρωσης, για τον οποίο έχω γράψει αλλού. Είναι και οι δύο ορθολογιστές. Δεν αποδέχονται το φανταστικό, το παράλογο χωρίς κάποιες αποδείξεις. 

Είναι η γιορτή των σκεπτικιστών: «ἐὰν μὴ ἴδω ἐν ταῖς χερσὶν αὐτοῦ τὸν τύπον τῶν ἥλων…». Ο Θωμάς πίστεψε μόνον αφού είδε και άγγιξε. Αν θέλετε και ο πρώτος επιστήμων. Ζήτησε εμπειρική επιβεβαίωση.  

Την διαφορά την επισήμανε και ο Χριστός: «ὅτι ἑώρακάς με, πεπίστευκας· μακάριοι οἱ μὴ ἰδόντες καὶ πιστεύσαντες». Αυτή την μακαριότητα αναζητώ μάταια.                        

Η 21η Ιουνίου πάλι είναι η πιο μεγάλη μέρα του χρόνου – η γιορτή του φωτός. Μισώ το σκοτάδι (κάθε είδους). Είμαι φωτολάτρης. Και για αυτήν έχω γράψει ξεχωριστά.

Έτσι εγώ γιορτάζω τέσσερις φορές το χρόνο.

Αν μπορούσατε να διαλέξετε τώρα την γιορτή σας – ποια μέρα, ποια επέτειο, ποιον Άγιο/α, ποιο γεγονός ή σύμβολο θα επιλέγατε;

---------------------------------------------------------------------------------------------------------


(Ολόκληρη ανθολογία… διαβάστε τουλάχιστον τον ληστή…)

Πέμπτη, Μαΐου 05, 2016

Μία ενοχλητική πάθηση

Πρέπει να ξεκινήσω αυτό το κείμενο με μία εξομολόγηση: «Δεν αντέχω τον Πάνο Καμμένο. Μου προκαλεί αλλεργία».

Είναι μία αντίδραση που ένιωθα από καιρό – τώρα την πιστοποίησα και ιατρικά, ελέγχοντας, μέσω Ιντερνέτ, τα συμπτώματα. Πλήρης δυσανεξία!

Μου είπαν ότι κινδυνεύω να υποστώ μήνυση – διότι ο Πάνος Καμμένος εξαπολύει μηνύσεις σε όσους τον σχολιάζουν αρνητικά, όπως ο Δίας εξαπέλυε κεραυνούς εναντίον όσων αμφισβητούσαν την ισχύ του.

Αλλά εδώ δεν υπάρχει αντικείμενο μήνυσης. Διότι για τις αλλεργικές καταστάσεις ευθύνεται αυτός που τις υφίσταται. Π. χ. όποιος είναι αλλεργικός στην γύρη των πεύκων,  έχει εκείνος το πρόβλημα. Δεν φταίει η γύρη – ούτε θα μπορούσε να την μηνύσει (ή να τον μηνύσει) για την ευαισθησία του.

Έτσι, για την αλλεργία που μου προκαλεί ο Πάνος Καμμένος, φταίω αποκλειστικά και μόνον εγώ. Κάποια πρωτεΐνη μου λείπει, κάποιο γονίδιο. Και το κακό είναι πως κανένα αντί-ισταμινικό ή κορτιζονούχο φάρμακο δεν θεραπεύει αυτή τη κατάσταση.

Η αλλεργία εκδηλώνεται και με την απλή φωτογραφία, χειροτερεύει όμως με την φωνή του στο ραδιόφωνο και τα βίντεο στην τηλεόραση. Φτάνει στο αποκορύφωμά της όταν φοράει στολή – ιδιαίτερα παραλλαγής.

Ενίοτε επεκτείνεται και στα πρόσωπα που τον περιβάλλουν. Όταν έμαθα ότι ο Πρωθυπουργός πήγε ολοήμερη βόλτα με το σκάφος του Πάνου, στο Πόρτο Ύδρα, κόντεψα να πάθω αλλεργία και με τον Τσίπρα. Η πρώτη μου αντίδραση ήταν: μα πώς τον άντεξε ολόκληρη μέρα; Μετά συνειδητοποίησα την μεταφορά: προφανώς ο Πρωθυπουργός δεν πάσχει από την δική μου πάθηση. Κάνει παρέα με τον Καμμένο, διότι περνάει καλά μαζί του.

Είναι όπως όταν βλέπω κάποιον να τρώει παστουρμά (που δεν τον ανέχομαι). Η αυθόρμητη αντίδρασή μου είναι: μα πώς είναι δυνατόν να τον τρώει; Μετά συνειδητοποιώ ότι προφανώς του αρέσει! Δεν τον ενοχλεί το σκόρδο, ούτε τα μπαχαρικά – ίσα ίσα του εμπλουτίζουν την γεύση.

Η αλλεργική αυτή αντίδραση δεν είναι κληρονομική. Με τον πατέρα του, τον μακαρίτη Ηλία Καμμένο, είχα άριστη και φιλική σχέση.

Τι να γίνει; Άλλοι είναι αλλεργικοί σε τρόφιμα, άλλοι σε  φάρμακα – εγώ σε ανθρώπους.

Τέλος πάντων, εμείς οι αλλεργικοί πρέπει να μάθουμε να ζούμε με την πάθησή μας. Οι γιατροί λένε να αποφεύγουμε την έκθεση στα πράγματα που μας πειράζουν. Γι αυτό κι εγώ, όποτε βλέπω τον Πάνο Καμμένο στην τηλεόραση, αλλάζω κανάλι.

Τρίτη, Μαΐου 03, 2016

Το σπίτι μας



Ας γίνουμε λίγο εσωστρεφείς.

Από την έναρξή του (20. 5. 2006), σε αυτό το blog δημοσιεύθηκαν 607 αναρτήσεις και 53,439 σχόλια. (Ας σημειωθεί ότι τα τελευταία αφορούν μόνο στους πρώτους 15 μήνες λειτουργίας και τους τέσσερεις πρόσφατους. Για εννέα σχεδόν χρόνια τα σχόλια ήταν κλειστά).

Από τα σχόλια, 48.028 δημοσιεύθηκαν την πρώτη περίοδο σε 238 ποστ, ήτοι μέσος όρος 201 σχόλια ανά ανάρτηση. (Απόλυτο ρεκόρ: μία για τον Μίκη Θεοδωράκη, που έφτασε τα 783!). 5411 είναι τα σχόλια στην τελευταία περίοδο από την αρχή του 2016 – μέσος όρος 100 ανά ποστ. Ρεκόρ για ένα blog που ανεστήθη εκ νεκρών.

Πιο ενδιαφέρον έχουν οι αναγνώσεις σελίδων. (Pageviews). Συνολικά 1,513,078. Αμφιβάλλω αν τα βιβλία που δημοσιεύω επί 60 χρόνια έχουν διαβαστεί περισσότερο… Αν προσθέσουμε και τα άλλα δικτυακά κείμενα (20 χρόνια ndimou.gr, 7 Lifo + 2 Protagon) σίγουρα όχι.

Και κάτι χαριτωμένο από τα στατιστικά της Google. Μετά τους Έλληνες (που αποτελούν την συντριπτική πλειοψηφία των αναγνωστών) δεύτεροι έρχονται οι …Ουκρανοί! (Προφανώς Έλληνες ή Ελληνόφωνοι εξ Ουκρανίας, μια και τα κείμενα είναι στα Ελληνικά). 852 μας διαβάζουν από Ουκρανία, έναντι 427 από ΗΠΑ, 410 από Κύπρο, 322 από Μεγάλη Βρετανία και 259 από Γερμανία. Υπάρχουν μικρότερα νούμερα από όλη την υφήλιο.

Γιατί όλα αυτά; Διότι χθες ήρθε ένα σχόλιο (από «Ανώνυμο», βέβαια) που έγραφε: «Αυτό το post μπαγιάτεψε». Και είχε το θράσος να το ανεβάσει ακριβώς κάτω από τα φρέσκα και σπαρταριστά σχόλια της Αφροδίτης!

Θεωρητικά ναι, το ποστ ήταν "παλιό". (Έχω κακομάθει τους αναγνώστες μου με το να αλλάζω θέμα σχεδόν κάθε δύο μέρες). Αυτό εδώ είχα πει να το κρατήσω τις Πασχαλινές αργίες, επειδή φανταζόμουν πως ο περισσότερος κόσμος θα έλειπε (και είχα δίκιο). Παρόλα αυτά μάζεψε 150 σχόλια και είχε πάνω από 1600 επισκέπτες.

Πότε «μπαγιατεύει» ένα ποστ; Μετά από δύο τρεις μέρες; Η απάντησή μου είναι: συνήθως ποτέ! Τα δικά μου ποστ δεν είναι ειδήσεις εφημερίδων. Τα θέματα είναι διαχρονικά και γενικού ενδιαφέροντος, άσχετα αν μερικές φορές παίρνουν αφορμή από την επικαιρότητα. Μπαγιατεύει ο έρωτας, ο θάνατος, ο ορθολογισμός, τα οικονομικά συστήματα;

Απόδειξη: κάθε μέρα έρχονται σχόλια για περασμένα ποστ. Και σήμερα το πιο δημοφιλές κείμενο του blog μετά το τελευταίο, είναι ένα του …2007!  Για χρόνια πρώτο σε ανάγνωση ήταν τα «Τριάντα Βιβλία» επίσης του 2007.

Και πιο σημαντικό: για μένα το ποστ είναι κυρίως μία αφορμή για να γίνει διάλογος. Τα σχόλια είναι η ουσία του blog και αυτά (ειδικά στο τελευταίο) είναι φρεσκότατα!

Θεωρητικά το blog είναι δικό μου (δηλαδή του γάτου Don). Αλλά εγώ το βλέπω σαν ομαδική δημιουργία. Για μένα τα σχόλια είναι εξίσου (ή και περισσότερο) σημαντικά από την αρχική ανάρτηση. Γι αυτό άλλωστε έφυγα από το Protagon. Διότι ουσιαστικά κατάργησε τα σχόλια (ακόμα και από τα παλιότερα άρθρα, σβήστηκαν!). 

Δεν με καλύπτει ο μονόλογος. Ίσα-ίσα με γοητεύει αυτή η κοινότητα που δημιουργείται γύρω από το doncat. Γιατί (και αυτό έχει σημασία) οι σχολιαστές δεν είναι περαστικοί και περιστασιακοί. Είναι μέλη της κοινότητας. Σε αυτό διαφέρει από τις περισσότερες αναρτήσεις στο Διαδίκτυο. Και γι αυτό δεν μου χρειάζεται το Facebook. Έχουμε δικό μας σπίτι!

Ας μιλήσουμε λοιπόν μέσα στο blog, για το blog μας. Τι έχει πιο σημασία: η ανάρτηση ή ο διάλογος; Πότε «μπαγιατεύει» ένα θέμα; Πόσο συχνά πρέπει να αλλάζει; (Άλλοι μου είχαν παραπονεθεί ότι ανανεώνω πολύ συχνά και «δεν με προφταίνουν»). Διαβάζετε περισσότερο τα ποστ ή τα σχόλια; (Μερικοί λένε πως διαβάζουν μόνο τα μεν ή τα δε).


Συζητάμε!